Jonny Lang is één van die muzikanten, die langzamerhand de hele wereld aan het veroveren is. Als puber begon hij gitaar te spelen, en werd onmiddellijk opgemerkt door bluesgrootheden zoals BB King of Buddy Guy. Na enkele turbulente levensjaren vond hij weer rust bij zijn toenmalige vriendin. De tiener is nu een volwassen man, en dit weerspiegelt zich ook in professioneel leven. Speelde hij in het begin pure bluesrock, dan kan men hem nu situeren in de blues, soul, funk en gospel kant van het muzikaal spectrum. Voor zijn vorig album (Turn Around uit 2007) ontving hij een Grammy Award voor Best Rock or Rap Gospel Album, maar ook de opvolger, Fight For My Soul, zal het zeker goed doen.

Wij spraken backstage met een ietwat verlegen gitaarheld, die pas helemaal openbloeit als hij over zijn kinderen vertelt. Maar dit deed hij spijtig genoeg off the record.

Je was nauwelijks 15, en al een grote in de blueswereld. Was het niet moeilijk om tegelijk tiener en volwassene te zijn?
Opgroeien was interessant, dat is het minste wat je kan zeggen. Maar ik wist niet beter, op mijn 13de zat ik al in een groep met 25-jarigen. Ja, ik ben vlugger volwassen geworden dan de bedoeling was, dat klopt. Iedereen kent ups en downs, alleen gingen mijn leeftijdsgenoten door fases in hun leven, waar ik nog nooit van gehoord had. Maar, ik zou het voor geen geld ter wereld willen veranderen.

En onderweg vond je het geloof.
Ik denk dat ik 19 was toen ....

Gaf dat je gemoedsrust?
Zeker en vast. Het was geen magie, ik ervaarde toen voor de eerste keer dat God van me hield, en dat veranderde mijn leven. Dat is nog steeds zo.

Nu ben je een vader en getrouwd. Nog zo’n grote verandering.
In het begin was het moeilijk om mij aan te passen. Als rondreizend muzikant kon ik gaan en staan waar ik wou, en toen kwam die enorme verantwoordelijkheid er bij. Maar het is het beste wat me ooit overkomen is. Ik had dit nodig in mijn leven, het heeft me in balans gebracht.

Wat is de belangrijkste les die je van mensen zoals BB King/Buddy Guy/Ron Wood geleerd hebt?
Wat die mensen allemaal gemeen hebben, is dat ze niet te hard proberen. Ze forceren niks. Zij voelen zich op hun gemak met hun fouten, dat maakt hen tot de mensen die ze zijn.

Je hebt een paar keer het voorprogramma gedaan voor Tedeschi Trucks Band. Wat vond je daarvan? 
Ik heb een paar shows gespeeld in de VS, en nu onlangs nog in Parijs. Het is echt een fantastische ervaring. Als ik slide zou willen spelen, dan zou ik zeker zoals Derek Trucks willen zijn.

Je naam wordt vaak in één adem genoemd samen met Kenny Wayne Shepherd en Derek Trucks. En nu staan jullie hier op hetzelfde festival.
Ja, wat een toeval! Ik dacht dat Kenny hier zou zijn vandaag, maar ik was teleurgesteld toen ik hoorde dat hij pas morgen komt.

Op 'Premier Guitar' staat een filmpje waarin je over je gitaren verteld. Mag ik weten waarom je van Strat naar Tele gegaan bent?
Ik kreeg van mijn vader een Stratocaster om te beginnen, maar toen ik Albert Collins hoorde, moest ik een Telecaster hebben, geen twijfel mogelijk (lacht). Hij is nog steeds één van mijn favoriete gitaristen. En dan is er Tab Benoit, die met een Tele speelt die half hol is. Nou, toen ik die hoorde, moest ik er gewoon ook één hebben. Ik gebruik nu zelfs af en toe een Les Paul op het podium.

Waarom is dat? De meeste gitaristen zweren ofwel bij Gibson ofwel bij Fender, niet beiden?
De Les Paul heeft een andere stem die beter past bij bepaalde songs. Ik ben niet echt geneigd maar één merk te gebruiken. Als het goed klinkt, dan laat ik het zo, ook al is het een Les Paul.

Wie zijn eigenlijk je grootste gitaarhelden? 
Albert Collins, BB King en Albert King, en natuurlijk Buddy Guy.

En als zanger?
Dat is pas een lange lijst. Maar voornamelijk Stevie Wonder, Donnie Hathaway, James Taylor en Gladys Knight.

Vorig jaar kwam je laatste album 'Fight for my soul' uit. Vertel daar eens iets over?
'Fight for my soul' is de titel van één van de liedjes op het album. Het is grappig, telkens ik een album maak, zweer ik het niet de naam te geven van één van de songs. Maar ik doe het telkens weer (lacht).
'Fight for my soul' gaat over jongeren, en over de keuzes die je moet maken als je ouder wordt. Je moet beslissen wat je meeneemt voor de rest van je leven, en wat je achterlaat. Ik heb dit zelf ook meegemaakt, het is zeer herkenbaar. Je moet vechten voor je identiteit, voor wie je bent, voor je eigen ziel. Ik vond het een goede titel voor het volledige album. 

Het is meer funky en soulvol dan bluesy. Vond je dat je die richting uit moest?
Hetis gewoon iets dat gebeurt. Ik denk niet te veel na over welke richting ik uit wil. Ik schrijf de liedjes, neem ze mee naar de studio, en werk ik ze af met de muzikanten daar. Ik laat hen er ook een interpretatie aan geven, ik dirigeer ze niet in één of andere richting. Dat is juist het leuke eraan, dat het niet voorgeprogrammeerd is.

Je vorig album dateert uit 2006. Waarom heb je 7 jaar gewacht?
Wel, ik ben ondertussen verschillende keren vader geworden, en ik vond dat ik thuis moest zijn. Ik wou mijn kinderen zien opgroeien, ik vond niet dat ik constant op tour moest zijn, of in de studio moest zitten. Ik wou bij mijn familie zijn.

Ik heb ergens gelezen dat je thuis niet echt veel oefent. Is dat omdat je het niet nodig hebt?
Eigenlijk zou ik meer moeten oefenen (lacht). Maar meestal heb ik daar geen zin in als ik thuiskom. Als ik dan speel, is het akoestisch, of wanneer ik een lied schrijf. Nooit om zomaar te oefenen. Ook al is er veel dat ik nog wil leren over en van gitaren, ik neem de tijd, ik ben niet gehaast. Maar meestal speel ik 5 avonden per week, dus ik oefen op het podium (lacht).

Kathy Van Peteghem

meer foto's